Królowa nr 77

Słyszę wyraźne kocie zaabsorbowanie w okolicy zasłon, myślę sobie, że wleciała jakaś mucha czy inny robal – niech wyeliminują, w końcu się do czegoś przydadzą. 
Potem przychodzi mi jednak do głowy sprawdzić, czy to czasem nie osa – jak użądli któryś głupi puchaty ryjek, to będzie cyrk. Ruszam więc z odsieczą.
W zwojach zasłony widzę pszczołę. Z zamiarem wyniesienia jej z domu przyglądam się jej bliżej i widzę, że ma na pleckach... NUMER!
Oto, kogo wydarłam dziś z paszczy lwa: pszczołę nr 77.

Z internetów dowiaduję się, że znakuje się tylko... pszczele matki! I że nie mówi się "królowa". I że kolor ma znaczenie - wychodzi na to, że biały to matka z 2011 r.

Wyniosłam ją na balkon, siedzi w cieniu krzaczka truskawki i jest raczej niemrawa oraz długość jej rączek i nóżek jest jakby... różna – obawiam się, że została zbyt uszkodzona, żeby przeżyć 
Czy pójdę do piekła albo dosięgnie mnie Gniew Pszczelarza?
I dlaczego ona w ogóle znalazła się poza ulem?!

Zawłaszczywszy

Cześć, to ja - Pandzia i moja nowa ukochana zabaweczka: kłębek z pończoch.
Po tym, jak go rano ukradłam i uciekłam z nim pod łóżko, gdzie go zamordowałam, mamusia już go nie chciała (dziwne, nie rozumiem czemu) i dała mi go na zawsze. Teraz ganiam z nim po całym domu, podrzucam i torturuję na pińcet wymyślnych sposobów. Fajnie się przyczepia do pazurków, polecam wam!

Pierwsze Prawo Pandy (PPP)

Przemożna kocia potrzeba usadowienia się na człowieku połączona z hałaśliwym manifestowaniem monstrualnych niedoborów w głaskach, mizianiach i tarmoszeniu jest wprost proporcjonalna do świeżości i mokrości lakieru ledwo co zaaplikowanego na paznokciach człowieka. 

Kompromis pomiędzy Ałaaa, kochaj mnie i przytulaj TERAZ a mą wybitną nie(z)ręcznością i palczastą niedyspozycją polega na miętoleniu kota... nadgarstkami.

Kot albo akceptuje taki układ (na chwilę), albo obrażony opuszcza stanowisko i oddala się majestatycznym, zafoszonym krokiem zanurzając po drodze łapkę w resztce kawy, by następnie rozpryskać ciemne kropki po monitorze. 
Kara.

Paździerz

Po jednej z wizyt na ojcowiźnie przywożę znalezionego i odkopanego z zamierzchłości pieska-poduszkę. Kładę między nasze dwie poduchy do spania.

M wącha go i orzeka: 

- Kojarzy mi się z wsią.

- Spadaj!

- No co?! Przecież to nic negatywnego. Zwykła jednostka administracyjna.

- Trzeba go jakoś nazwać.

- Będzie miał na imię... Paździerz.

Paździerz jest wyposażony w dwa sznurki, którymi można go związać tworząc kształt pieska. Po pierwszej nocy budzi się bez sznurków, zostają odgryzione brutalnie i po kryjomu. Wymemłane sterczące kikuty nie nadają się do zrobienia pieska, funkcjonuje więc wyłącznie w wersji rozpłaszczonej, jak latająca wiewiórka. Ponieważ jest miękki - czasem łapki oprawców w ramach zadośćuczynienia robią mu masaż.

Gąbczaste tęsknoty

Gąbka do zmywania bardzo za mną tęskni, kiedy śpię. Pod osłoną nocy skokiem leminga rzuca się ze zlewu na podłogę, przeczołguje się przez całą kuchnię, salon i korytarz, aż dociera resztkami sił do sypialni, by spocząć pod łóżkiem na wysokości mojej głowy i przywitać mnie rano swym miękkim, acz nadszarpniętym istnieniem.

Co ja nie paczę

Środek słonecznego dnia, Fila śpi zakłębuszkowana na fotelu i skrzyżowanymi łapkami zasłania sobie oczy.

M: Zobacz, robi sobie noc.

Hurtem

A potem była jesień i wybraliśmy nowy widok z okna.

A potem była zima i trzeba się było chować pod kocyk.

A potem była wiosna, całkiem smakowita.

I pierwsze święta spędzone poza domem. Dom za to przyjechał do mnie i byliśmy chyba jedynymi trzymaczami koszyka, który zawierał barana Z MASŁA. Prawdziwy, rzeźbiony wielkopolski baran na wycieczce w małopolskiej zagrodzie wśród mutantów z cukru i ciasta.

A potem spadł śnieg! Bardziej wyglądał jak łupież, no ale jednak - śnieg w kwietniu. Globalne oziębienie.

A potem znowu postawiliśmy na widoki i majówkę spędziliśmy wśród górskich farm w Lazio. Z hamakami, wodospadami i źrebakami.

 

A potem było dalej.

odcinek 4/4 - Brln

A na deser stara dobra niemiecka stolica. W Berlinie najbardziej lubię... jeździć rowerem. Mogłabym nic innego w tym mieście nie robić. 

Pozwoliłam się sobie zgubić sto razy i odnaleźć, przy okazji odkrywając zakamarki, do których nie trafiłabym z mapą. Berlin, du bist so wunderbar!

odcinek 3/4 - Oz

Zagubionych podróży ciąg dalszy. Zanim się rozpędzę i dogonię teraźniejszość...

Rodzinne Oz, swojskie i płaskie jak naleśnik.
Hasanie w okolicznościach przyrody, sprawdzanie, kto ma łaskotki, uprawianie huśtawkizmu...

odcinek 2/4 - Biesy

Zanim się człowiek wybyczył w ciepłych krajach wypadało po raz nie wiadomo już który odwiedzić ukochaną bieszczadzką głuszę.

Tym razem miało być nieco bardziej lajtowo niż ostatnio, kiedy to jak ślimaki nieśliśmy swój domek na plecach codziennie pod górę, aby go co wieczór rozbijać w innym miejscu. Co prawda fajnie napotykać w oczach Tych Którzy Schodzą szacun połączony z przerażeniem, ale umówmy się - z racji przytłoczenia bagażem fakturę ścieżek znam już na pamięć, teraz wolałam się wyprostować i pooglądać horyzont.

Najpierw jednak należało dotrzeć do bazy wypadowej, czyli stodoły z sianem. 
Dotarcie zajęło jakieś trzy dni. 
Pierwszy spędziliśmy głównie w zastępczej komunikacji autobusowej, która okazała się totalnym kuriozum - podróż trwała trzy razy dłużej, bo przedpotopowy ikarus musiał co wioska zbaczać z trasy, żeby zameldować się na każdej jednej pipidówianej stacji kolejowej. Konduktor wyskakiwał z autobusu, biegł podpisać papiery i tak nam zeszło, u celu pojawiliśmy się późnym wieczorem, w związku z czym na szlak wyruszyliśmy o 21:00. Zaprawdę powiadam wam - NIGDY TEGO NIE RÓBCIE. Choćbym miała żebrać o nocleg u wieśniaka, choćbym miała rozbić namiot w rowie - nigdy więcej chodzenia po górach po ciemku.

Ciemność to jest pojęcie względne. Noc w mieście to nie jest ciemność. Noc we wsi to też nie jest ciemność. Dopóki świeci choćby jedna latarnia, dopóki pełnia oślepia nocne zwierzątka, dopóki działa ci latarka, to nie jest żadna, kurwa, ciemność!
Ciemność zaczyna się wtedy, gdy za plecami ginie ci światełko emitowane przez ostatnie gospodarstwo i z oświetlonego księżycem pola, nad którym beztrosko i bezszelestnie kołują sówki wchodzisz W LAS.
Najpierw idziesz w miarę płasko, księżyc jeszcze trochę prześwieca przez drzewa, ale potem zaczyna się Blair Witch Project i smarki z nosa. Chmura wyłącza księżyc, ścieżka (ŚCIEŻKA?!) pnie się pod kątem 45 stopni, latarka nawala i co dziesięć sekund histerycznie w nią uderzasz, żeby zaskoczyła, a ponieważ to czołówka, to za chwilę zaczyna cię boleć głowa. Skoro padało non stop przez cały poprzedni tydzień, szlak przypomina bagno, a żeby nie było tak potwornie nudno, to za dnia trwa zrywka, więc cała trasa jest przeorana przez ciężki sprzęt, w związku z czym po dwóch minutach jesteśmy upaprani błotem po kolana.

I ta CIEMNOŚĆ. Gęsta, czarna, połykająca nędzną smużkę z latarki po paru metrach. Nie widzisz NIC, nie widzisz własnej ręki przed nosem, brniesz w glinie na czworakach, myślisz tylko o niedźwiedziach i o tym, czy wciąż trzymasz się szlaku.
W dodatku DŹWIĘKI. Odgłosy pożerania, trzask łamanych gałęzi, mlaskanie, warczenie. Niemożliwe, żeby wyobraźnia była w stanie wyprodukować aż taki hałas. 
Włącza ci się opcja Bardzo Pierwotne Lęki. Nie boisz się, że nie starczy na czynsz, że cię kanar złapie bez biletu, że zgubisz klucze, że ktoś ci przetnie zapinanko w rowerze. Boisz się, do cholery, że cię coś zaraz ZJE!
Żeby nie słyszeć ODGŁOSÓW, robimy własny celowy hałas i nie przystajemy ani na chwilę. Zatrzymaj się na moment i postój bez ruchu - ześwirujesz od tych potwornych dźwięków.
Wyjątek stanowi jeden histeryczny przystanek - kiedy noga do połowy łydki grzęźnie mi w tej cholernej bagnistej glinie i nie mogę jej wyciągnąć. Gdybym nie miała mocno zasznurowanego buta, to by tam został, przysięgam, poszłabym dalej boso.
Więc hałasujemy - przede wszystkim dyszymy ze zmęczenia i strachu, serca tak nam napieprzają, że słyszę ich echo, do tego klaszczemy od czasu do czasu, żeby potencjalnemu misiu dać znać, że hej, to my, maleńkie ludziki, jesteśmy chudzi i żylaści i aktualnie spoceni, nie najesz się i smakować też ci nie będziemy.

Chodzenie z mapą po górach przetestowaliśmy wielokrotnie. Z plecakiem i bez. Statystyki naszej prędkości na szlaku były jednoznaczne - bez obciążenia idziemy w takim czasie, jak zaznaczony na mapie. Z plecakami zdecydowanie dłużej. Tym razem mimo bagażu na plecach zaszliśmy o połowę szybciej. Chęć przetrwania daje turbodoładowanie.

Pierwsze pytanie, z jakim spotkaliśmy się w chacie brzmiało: Od której strony przyszliście? (spojrzenie dodawało: drodzy samobójcy)
Chwilę potem dowiedzieliśmy się, że w dniu, który właśnie się kończył robili na tym szlaku zdjęcia łapie odciśniętej w błocie...
Zajebiście, miś przestał być potencjalny. Mamo, chcę zjeść moją chińską zupkę, zapiąć się w śpiworze i tam sobie zostać, zostać, zostać.

Reszta bieszczadzkich przygód nie mroziła krwi w żyłach, następny dzień spędziliśmy na sielankowych wędrówkach przez łączki pełne motylków i pszczółek.
W każdej bacówce spotykaliśmy wilczura rezydenta, każdy był upośledzony w kwestii aportowania.

Doświadczyliśmy też samobójstwa znaku drogowego:

Aż wreszcie dotarliśmy na siano, gdzie wodę na herbatę grzaliśmy na grillu, a myliśmy się u księdza. Stamtąd już bez balastu wyruszaliśmy w najwyższe, ulubione partie.

 
Na koniec odwiedziliśmy jeszcze dwie chaty łapiąc na stopa a to leśniczego, a to dwa razy tę samą parę sprężynkowłosych warszawiaków podróżujących w szalonym tempie zdezelowanym jeepem z małym Ignasiem (z wyglądu cherubinek, z usposobienia dzika bestia rozszarpująca chusteczki na strzępy i oblewająca otoczenie sokiem).

A na Końcu Świata nie odklejaliśmy się od hamaka...

odcinek 1/4 - Macedonia

Najpierw na swoje usprawiedliwienie miałam lato w wakacyjnych rozjazdach. Potem jesienną przeprowadzkę. Teraz spadł śnieg, więc aura w sam raz do nadrabiania słonecznych zaległości.

Tyle tytułem wstępu.

Tytułem streszczenia natomiast, w kolejności całkowicie achronologicznej:

Macedonia jest fajną krainą, w której kiwi rośnie ludziom przed domem ot tak, jak jarzębina. I figi rosną, też ot tak. Arbuzy i melony na targu cenę mają odwrotnie proporcjonalną do swej przefantastyczności objawiającej się smakiem, zapachem, gabarytami i prawdziwością. 

Górskie serpentyny otoczone przepaściami potwierdzają definitywnie skuteczność pępkowego plasterka i kończą dociekania w temacie jak to, do cholery, działa?! bo ileż można się nad tym zastanawiać, skoro po prostu działa i już.

Macedońscy złodzieje przepraszają po niemiecku, kiedy zauważysz ich o świcie w nogach swojego łóżka, a macedońska policja ma taką manianę, że zapomnij panie kierowco o swoich służbowych dukatach skradzionych, bez nerw, poza tym jest gorąco, nie? Czemu nie pójdziecie popływać?

A jezioro czyste, przejrzyste, ciepłe, molo całe nasze, na horyzoncie góry Albanii, kto by narzekał...

Tambylcze koty wygrzewają się na kamiennych mikrouliczkach, pozują do zdjęć i sprawiają podobne wrażenie, co macedońscy policjanci - przyjdź jutro, teraz jestem zajęty. Celebrowaniem przerwy.

Z Macedonii wraca się po pierwsze długo, po drugie niechętnie. Mimo zdobytego wyśpiewanego srebra. Pół plecaka zajmują melony, drugie pół przyprawy i bakalie. I rachatłukum, które do dziś leży w lodówce, bo coś słabo mu idzie zakładanie fanklubu.

---

W drodze do i z Macedonii - tranzytowo Budapeszt. Powtórka z zeszłorocznej rozrywki, dzięki której chcąc nie chcąc robiłam za kompas, z igłą ustawioną na wieczorne radayowe zagłębie knajpiane. 
Temperaturowy rekord stulecia przeczekany w fontannie, zapas paprykowych past nabyty. Za walutę, od przeliczania której robią się zmarszczki na mózgu.

Taki los - krzywy nos

Usprawiedliwienia i streszczenia będą w następnym odcinku.

Tymczasem na OIOMie:

Półdupkiem przycupnięta na skraju łóżka przebywam, trzymam za uwenflonowaną łapkę i patrzę z kluchą w gardle na tę jesień średniowiecza, którą mu zrobili z oblicza. Randka z anestezjologiem się udała, kamień z serca walnął o wyszorowaną posadzkę, bo już dostawałam schizy czytając w internecie o delikwentach, którzy się obudzili w trakcie.

Sanitariuszka morowa panna zdejmuje kroplówkę i orzeka:

- Dobra, zabieramy pana na oddział, tam się będziecie dalej przytulać.

Sanitariuszka nr 2:

- No ale ja nie wiem, czy to tak można...

M (z odmętów resztek narkozy się wyłaniający): Zależy, który mięsień mam sprawny.

To i tak lepiej niż onegdaj Pluszers, który przy wybudzaniu próbował wszystkim wcisnąć kit, że jest tygrysem...

Maniak krzyżówek, z którym M dzieli pokój nie wrócił na noc. Do towarzystwa zostaje więc tylko zakorkowany nad łóżkiem tlen i beztlen, w zależności od preferencji. Pycha.

 

Po korytarzu, szurając kapciami* snuje się Pan Słonik - dziadek z przyczepioną do nosa trąbką, a na tablicy ogłoszeń wisi informacja o zebraniu Stowarzyszenia Osób Bez Krtani. Kosmos. Nie przestają mnie też fascynować drzwi z napisem BRUDOWNIK.

* To jest jakiś szpitalny fenomen. Dlaczego pacjenci się tak snują po tych korytarzach i zawsze, ale to zawsze szurają kapciami! Nie chodzą, nie spacerują, tylko się SNUJĄ. Z nieodłącznym kapciowym poszurem.

W oczekiwaniu na wroga

Temperatura w pokoju przekracza 28 stopni.

Paprochy leżą na pleckach i wietrzą podwozia.

Lody popełniłam

i udaję, że jestem na wakacjach

Gmail podpowiada mi z boku: "leć do PARYŻ za 32 zł" oraz "marynarze - portal pracy", a także "piękna mama" i "energia słoneczna". Hm.

Spotkałam na chodniku kartę do gry leżącą na brzuchu, odwróciłam czubkiem ciżemki i spojrzał na mnie król pik. M sprawdził, co znaczy król pik: że albo dobra rada, albo urząd skarbowy, albo wyjedź na parę dni i się zrelaksuj. A w ostatniej linijce stało "odwrócona: wróg". Wrogu, wyłaź, jestem gotowa, król pik mnie ostrzegł.

Z Ukrainy przywiozłam chałwę, wódkę oraz wódkę, piwo, piwo i piwo. I ikonkę z Angelem Chranicielem.

Na balkonie zasadziłam mikroświerczka o imieniu Kaktus.

Muszę coś zmienić. Chyba zmienię mieszkanie.

Różnica konieczności

Poobiednia sjesta.

Leżymy i trawimy w ciszy.

Przerywam proces:

- (bez entuzjazmu) Muszę pomalować paznokcie...

- A ja napisać doktorat!

Wypełniacze

Nie wiem tak do końca, o co im chodzi z tymi workami. Że szeleszczą? Że są bezbronne? Najprawdopodobniej jedyna odpowiedź na pytanie Dlaczego koty mają takiego fioła na punkcie worków brzmi "BO TAK!", jak to zwykle bywa z próbami pojęcia kociej argumentacji (a raczej dopasowania do nich ludzkiej).

Właściwie worki stanowią jedynie podzbiór, zbiorem właściwym są rzeczy zaklasyfikowane jako wszystko, do czego można wejść. Można nie znaczy, że należy, można w tym wypadku znaczy: jest fizycznie możliwe.

Chyba się już przyzwyczaiłam, że nie ma szans, żeby się spakować nie wyciągając kota z plecaka jakieś dwadzieścia razy w trakcie. Że przychodząc z zakupami do domu trzeba się liczyć z nadzorem celników, którzy bardzo skrupulatnie muszą sprawdzić, co jest w siatce. Że dostając paczkę trzeba się pospieszyć z wyjmowaniem prezentu z kartonu, bo karton rzecz święta i musi zostać należycie powitany, odśrodkowo oczywiście.

Podejrzewam, że wychodzą z założenia, że każdy przedmiot nadaje się do wypełnienia go swoim puchatym istnieniem.

Mój ubiegły pyszczek podlegał tym samym niepojętym prawom...





Małe maniakalne wypełniacze...